چهار شمع به آرامی می سوختند ، محیط آن قدر ساکت بود که می شد صدای صحبت آنها را شنید

  اولین شمع گفت : من صلح هستم، هیچ کس نمی تواند مرا همیشه روشن نگه دارد

  فکر می کنم که به زودی خاموش شوم

  هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود که شعله آن کم و بعد خاموش شد

 شمع دوم گفت : من ایمان هستم، واقعا انگار کسی به من نیازی ندارد برای همین من دیگر رعبتی ندارم که بیشتر از این روشن بمانم

  حرف شمع ایمان که تمام شد ، نسیم ملایمی وزید و آن را خاموش کرد

   وقتی نوبت به سومین شمع رسید با اندوه گفت :

   من عشق هستم توانایی آن را ندارم که روشن بمانم، چون مردم مرا به کناری انداخته اند و اهمیتم را نمی فهمند

  آنها حتی فراموش کرده اند که به نزدیکترین کسان خود محبت کنند و عشق بورزند

  پس شمع عشق هم بی درنگ خاموش شد

  کودکی وارد اتاق شد و دید که سه شمع دیگر نمی سوزند

   او گفت :  شما که می خواستید تا آخرین لحظه روشن بمانید، پس چرا دیگر نمی سوزید؟

 چهارمین شمع گفت : نگران نباشد، تا وقتی من روشن هستم، به کمک هم می توانیم شمع های دیگر را روشن کنیم

 من امید هستم

  چشمان کودک درخشید، شمع امید را برداشت و بقیه شمع ها را روشن کرد

  بنابر این شعله امید هرگز نباید خاموش شود.

نويسنده : فرانک رجبی دوست | تاريخ : شنبه 15 آذر 1393برچسب:داستان زیبا و آموزنده شعله امید,

| نوع مطلب : <-PostCategory-> |